Koń

Na pomniku stoi koń,

pewnie wstawił go tam słoń.

Słoń go wstawił tam kochani,

żeby koń był zawsze z nami

Słoń, też go za bohatera ma,

lecz zapomniał że koń sra.

Wyszła z tego niezła kicha

koń tam stoi no i zdycha.

Bo nie można go za życia,

pozostawić choć bez picia.

To słoń konia zamordował,

teraz się przed prawem chowa.

Morał z tego oczywisty,

w psychiatryku słoń znów czysty.

I co na to wy powiecie?

Głupich słoni pełno w świecie?

Konia z słupa w końcu zdjęli,

wszyscy w okół oniemieli.

Przyszła na nich wielka trwoga,

to nie rumak, lecz koń Boga.

Krzyczą teraz przydupasy,

choć nie rumak i tak z naszych.

Koni w życiu bywa wiele,
są od pługa, na niedziele..
Są trojańskie i te boże,
ustrzec się przed nimi możesz .
Są też takie co ich chór,
wykrzykuje von...  za mur,
gdzie lemingi tu się pchacie,
końskich zasad wy nie znacie..
Dużo w życiu jest tych koni,
kto przed nimi nas obroni?
Bo dla sławy i dla kasy,
chcą na cokół przydupasy,
takie konie dzisiaj stawiać.
Źle się skończy ta zabawa.
Niechaj wyższy przykład słoni,
przed głupotą nas obroni.
A tą kasę na cokoły,
dzieciom dajcie dziś na szkoły.
Niech oświata , nie ciemnota,
nasze dzieci znów omota. 

Gdy z pomnika go zdejmiecie,

co on zrobi sami wiecie.

Zatroskany siedzi słoń,

znów się zesrał ten nasz koń..